Gisteren maakte ik wel een heel bijzondere vlucht mee: ik mocht plaatsnemen in de cockpit van een Pilatus PC-12 met Soundsair vanuit Nelson naar Wellington. In dit tripreport neem ik jullie graag mee in deze gave ervaring!
Inleiding
Soundsair is een regionale luchtvaartmaatschappij in Nieuw-Zeeland die voornamelijk korte routes over de Cook Strait uitvoert. Deze kleine maatschappij, met een vloot van 4 Cessna Caravans en 6 Pilatus PC-12s heeft bijvoorbeeld vluchten van Blenheim, Picton en Nelson naar Wellington, Christchurch en Paraparaumu. Regelmatig kun je, mits je enigszins vooruit boekt, voor slechts 69 NZD (+- €37) een vlucht boeken over de Cook Strait – een fraai alternatief voor de Interislander ferry (wat trouwens ook een mooie trip is, die ik eerder heb gedaan).
Zelf boekte ik voor 69 NZD een vlucht van Nelson naar Wellington – bagage tot 20kg is altijd inbegrepen.
Vluchtgegevens
- Route: S8 358 NSN-WLG (82mi)
- Toestel: Pilatus PC-12 (ZK-PLZ)
- Vetrek: 09:40 (UTC+13)
- Aankomst: 10:11 (UTC+13)
- Vluchtduur: 00:31
Check-in
Met de bus arriveerde ik op het nieuwe, kleine vliegveld van Nelson. Deze heeft een fraai design, een regionale Air New Zealand lounge (dagelijkse vluchten naar Christchurch, Wellington en Auckland) en een uitstekend lokaal koffietentje. 40 minuten voor de vlucht check ik mijn bagage in bij de speciale Soundsair balie. Aan de goedgehumeurde dame vraag ik of het mogelijk is om naast de piloot plaats te nemen (eerder las ik dat dit soms kon). Ze zou het vragen en aan me doorgeven bij boarding. Ik krijg een boarding pass: een geplastificeerd kaartje met een volgnummer erop. Moet je inleveren bij boarden. Mooi.
Boarden is simpel: de check-in agent verzamelt alle 9 passagiers en begeleidt ons over het tarmac naar de net aangekomen Pilatus PC-12.
Stoel en cabine
Hier valt weinig over te zeggen. 9 stoelen in 1-1 opstelling en twee zetels in de cockpit – Josh, de piloot, verwelkomt me en laat me plaatsnemen op de rechterstoel. Je moet bijna in de cockpit klimmen – geen Air France La Première dit 😉
De vlucht
Josh legt kort het vluchtplan uit: we stijgen op uit Nelson in zuidelijke richting en keren dan naar het noordoosten. De route brengt ons eerst over de Richmond Ranges, dan over Picton en de Queen Charlotte Sound richting de Cook Strait. Dan een zuidelijke approach naar het vliegveld van Wellington, waar flinke wind staat – mogelijk een hobbelige landing!
Gebiologeerd neem ik Josh zijn pre-flight checks en de communicatie met Nelson ATC waar – ik heb duidelijk wat vlieglessen nodig voordat ik alle handelingen begrijp!
Na een korte taxi stijgen we snel op – zo’n PC-12 voelt (logischerwijs) compleet anders dan een grotere jet. We klimmen vrij snel en keren richting de bergen, met opdoemende toppen die hoger zijn dan wij ons nu bevinden. Eerst over Nelson, dan over Pelorus River en de Richmond Ranges. Bijzonder, want ik herken hier de route die ik in 2024 liep als onderdeel van Te Araroa.
Ik kijk intussen echt mijn ogen uit. Op de radar zie je nabij vliegende toestellen – voornamelijk ATRs en A320s. Josh wijst ze aan, en samen proberen we ze allemaal te spotten. Het weer is prima – zon en licht bewolkt, maar we blijven onder het wolkendek. Noordwestelijk doemen de Marlborough Sounds op, met vol zicht op Picton (de toegangshaven tot het Zuideiland), de Queen Charlotte Sound en d’Urville Island. De waanzinnige diversiteit van het Zuideiland (Te Wahipounamu, of ‘plek van de groene steen’) is vanuit dit perspectief goed zichtbaar. Aan de linkerkant de subtropische sounds, met witte stranden en regenwoud. Aan de rechterkant snel de bergen, met rotsachtige pieken en een stukje verder talloze gletsjers. Aan de andere kant van de Cook Strait is Wellington zichtbaar, en met helder weer doemt Mt. Taranaki op als vulkaan.
Vlak voordat we de turbulente Cook Strait oversteken gaan we nog over Blenheim, het centrum van de Nieuw-Zeelandse wijnindustrie. De Cook Strait is de zeestraat tussen het Noord- en Zuideiland, die de Pacifische Oceaan met de Tasmanzee verbindt. Gros van de vracht en personen tussen beide eilanden gaat via de Interislander ferry, en ervaren zeilers steken wel eens over met hun zeilboot. Het is een ruige zeestraat, en dat voel je ook in de lucht. Als we de baai van Wellington naderen is er flinke turbulentie, en in zo’n klein toestel voel je dat wel. De oversteek gaat voornamelijk op autopilot en op de final approach neemt Josh het over. Wellington airport is enigszins berucht: de korte runway (2081m) gecombineerd met de harde winden maken het niet de makkelijkste plek om te landen, vooral voor grotere kisten. Voor de kleine PC-12 is het geen probleem – 50, 40, 30, 20, 10, ding!. Een paar minuten laten staan we geparkeerd aan de regionale terminal van Wellington.
Conclusie
Wat was dit ontzettend tof zeg. Om zo naast de piloot te kunnen plaatsnemen is voor een luchtvaartliefhebber zoals ik natuurlijk waanzinnig. Gecombineerd met de fantastische geografie van Nieuw-Zeeland is dit één groot feest. En wat mij betreft is een vlucht met Soundsair ook echt een Kiwi-experience: kleinschalig, onwijs vriendelijk en relaxt. Het bedrijf is opgezet door piloten uit de regio en is van groot belang – naast belangrijke goederen naar relatief kleine steden vervoert Soundsair voornamelijk locals voor werk of familiebezoek. Dit vergroot de connecties binnen de verder relatief onherbergzame regio flink.
Binnenkort een rondreis door Nieuw-Zeeland op de planning? Ik raad van harte aan Soundsair te proberen, en vraag vooral bij check-in of je in de cockpit zou mogen plaatsnemen. Moet je de oversteek twee keer maken? Neem dan een kant de ferry op, en de andere kant op Soundsair. Twee bijzonder mooie ervaringen die je een inkijkje in deze belangrijke oversteek geven.
Nog geen reacties